Heuvelweb: December 2013

Sunday, December 22, 2013

Nog meer beestjes

Gisteren was het een hele warme, drukkende dag. Temperatuur zo rond de 30 graden. Esther had overdag gewerk, en ik had een groot deel van de dag in de tuin gerommeld. 's Avonds laat met zijn allen buiten een maaltijdsalade en brood gegeten. Daarna de kinderen naar bed gebracht. Esther had enorme hoofdpijn, dus die had zichzelf ook naar bed gebracht.

Tja, wat doe je dan, als je als enige nog wakker bent...?? Thee drinken en een filmpje kijken in het donker natuurlijk!! Dus met het hele huis diep in slaap, zat ik heerlijk aan de thee een of andere science fiction film met Vin Diesel en hele nare aliens te kijken. Ik wilde mezelf net een vers kopje thee inschenken toen in het "ambi-light" licht van de TV wat zag bewegen op de grond. Eerst dacht ik dat het een muis was, maar helaas, het bleek een enorme spin te zijn! Hij kwam tevoorschijn vanachter Eva's poppenhuis, aarzelfde even en rende toen over het tapijt recht op mijn stoel af!

En als ik zeg rennen, dan bedoel ik ook rennen! Ik heb nog nooit een spin zo snel zien bewegen en ik zweer erbij dat dat hij in volle rengalop was, inclusief zweefmoment! Het deed met nog het meeste denken aan de "facehuggers" uit de Alien films! Gelukkig had ik net de theepot in mijn handen en die heb ik promt boven op zijn kop neer geplempt. De theepot zat vol met thee en was gloeiend heet, dus die heb ik maar even laten staan. Pas toen de film afgelopen was durfde ik hem op te tillen en tegen die tijd was die spin ernstig dood. Verpletterd en gaargestoomd.

Deze keer voor de liefhebbers er ook maar een fototje erbij gedaan want: "Pic, or it didn't happen!" Bij deze.

Tuesday, December 17, 2013

Kippenvel

Dat de meeste mensen een hechte band met hun huisdier hebben, is geen nieuws. Sterker nog, daar verdien ik dagelijks de kost mee! Wanneer een huisdier dan ziek of oud is, word je als dierenarts ook even onderdeel van die band tussen eigenaar en huisdier. En zo nu en dan levert dat enorme kippenvel momenten op.

Zo kwam er deze week een man op mijn spreekuur om zijn oude hond in te laten slapen. De man was een 2 meter grote Maori, zonnebril en "hoodie" op, en vol tatouages. De hond een 16 oude pitbull, vol littekens en stijf van de arthrose.

Op het eerste gezicht verwachtte ik eigenlijk niet eens dat de eigenaar bij de euthanasie wilde blijven, maar dat had ik helemaal mis. De eigenaar had het er enorm moeilijk mee en vertelde me dan zijn hond al 16 jaar zijn maatje was, overal mee naartoe ging en altijd heel veel "mana" (spiritual power, charisma)had gehad.

Tijdens de premedicatie dankte hij zijn hond voor alle mooie jaren, voor zijn loyaliteit en voor het er altijd voor hem zijn. "Gloup", toch even slikken. Daarna vroeg hij of hij, om zijn hond te eren, een "haka" voor zijn hond mocht doen, op het moment dat ik hem euthanaseerde. OK, da's nieuw, maar waarom niet. Zonnebril en "hoodie" gingen af, schoenen gingen uit en terwijl ik de hond zijn laatste injectie gaf deed de eigenaar zijn haka. Klink niet zo spannend, maar kijk hier maar even naar (http://www.youtube.com/watch?v=43XjikZIjDE), en stel je dat dan voor met een boomlange kerel, in een kamertje van nauwelijks 6 m2. Dat je even twijfelt of hij jouw hoofd er af gaat trekken. Maar nee, puur een eerbetoon aan zijn hondje. Kippenvel.

Daarna werd ik bedankt, dat ik hem op een waardige manier afscheid van zijn hond had laten nemen, gingen de schoenen weer aan en de zonnebril en "hoodie" weer op en nam hij zijn hondje mee naar huis om te begraven.

Toen ik ernstig onder de indruk, en met ietwat vochtige ogen de spreekkamer uitliep de prep-room in, stonden daar een antal collega's naar me te kijken en vroegen of het allemaal wel goed ging. Leg dat dan maar eens uit.